Bir bayramı daha ailelerimizden uzak idrak ediyor muyuz Sevgili Göçmen Kardeşlerim?
Yine bir tarafımız buruk mu, yine boğazımızda bir düğüm var mı?
Yine bayram yemeğimizi hazırlayıp çocukların okuldan gelişini bekliyor muyuz?
Yine kendi küçük ailemizle ve belki birkaç dostumuzla bayram kutlaması yapmaya hazır mıyız?
Kendi çocukluğumuzda ailemizle geçirdiğimiz bayramların o tatlı, huzurlu, güvenli hissini kendi çocuklarımıza yaşatmaya çalışıyor muyuz?
Başka bir ülkede, başka bir gelenekte de yaşasak ve uyumlansak da kendi geleneklerimizi korumaya, çocuklarımıza öğretmeye çalışıyor muyuz?
Kendi çocukluğumuzda yaşadığımız bayram heyecanını, toplanan harçlıkları, annemizden gizli ceplerimize tıkıştırdığımız bayram şekerlerini hem hüzün hem mutlulukla anıyor muyuz?
Bu sorulara cevabınız evetse, hatta buna bu evete birkaç gözyaşı da eşlik ediyorsa bayrama hazırsınız demektir.
Büyük ailenizden ve sarılıp sarmalandığınız çocukluk limanından uzaksınız ama kendi çocuklarınıza liman olmuşsunuz demektir.
Sizin önünüze çocukken bayram sofralarında konan yemekleri siz şimdi kendi çocuklarınızın önüne koyuyorsanız, bayram ruhunu onlara yaşatabiliyorsanız, benim bu sabah oğlumdan duyduğum "Anne bayramı Türkiye'deki gibi el öpmeli ve harçlıklı kutlayacağız dimi?" sorusuna evet diyorsanız bayram kutlamasında level atladınız demektir.
Zaten göçmen olmak hayatta level atlamak değil mi ki? Hem fiziken hem ruhen daha sarsılmaz, daha dayanıklı, daha daha daha olmak değil mi.. Ve biz zaten bunları çoktaaannn olmadık mı..
Daha nice bayramlara Sevgili Göçmen Kardeşim, ağzına en büyük bayram şekerini atıp, önce kendi bayramını kutlayıp, sırtını sıvazlaman ve uzaktaki sevdiklerine fiziken uzak olsan da ruhen yanlarında olman dileğiyle...
