Anne olduğumdan beri "Annelik bitmeyen bir vicdan azabı hali" diyordum ki göçmenlik de aynı, hiç bitmeyen bir vicdan azabı ve sorgulama hali..
Önceki gece kayınvalidem arayıp "yarın sabah babanız ameliyat oluyor" deyince ilk şoku yaşadık. Babamız ameliyat olacak, biz orada olamayacağız, ameliyata girdiğini, ameliyattan çıktığını göremeyeceğiz, annemize, abimize destek olamayacağız diyen vicdan azabı gelip oturdu omzuma. Çok şükür ameliyat iyi geçti, herşey yolunda gitti, babam odaya geldi. Onun iyi olduğunu haber vermek için annemi aradım ve şu diyaloğu yaşadık:
"Anne, babam odaya gelmiş, ameliyat iyi geçmiş, her şey yolundaymış"
"Çok şükür, geçmiş olsun, bu akşam ziyaretine gideceğiz. Yarın sabah da ben ameliyat oluyorum!!!"
Şaka mı bu? Gerçekten bu acil durumlar ve ameliyatlar benim ülkeden çıkamayacağım zamanı mı bekliyor? Vize yenileme başvurumuzu yaptığımız için şu an ülkeden ayrılamıyoruz. Bundan 4 yıl önce de aynı şeyi yaşadık, bizim pasaportlar başvuru için Home Office'deyken annem kalçayı kırdı, ben üzülmeyeyim diye bana haber vermediler, şüpheli konuşmalarından bir terslik olduğunu anladım ve tam olarak ne olduğunu anlamadığım için kurdum durdum. Sonunda olanları ve bana haber vermediklerini öğrenince de çok kızdım ve bir daha benden saklamamaları için epeyce dır dır yaptım. Gerçi annemin yine de saklayacağını bildiğim için benden saklamama görevini kuzenime verdim. Sağolsun görevi layığıyla yerine getirdi. Annemi nasıl korkutmuşsa annem bana kendisi söylemek zorunda kaldı :)
Bugün annem ameliyattayken omzumda oturan vicdan azabı aldı sazı eline:
"Bak işte göçmemiş olsaydın şimdi annenin yanında olabilecektin"
"Ameliyattan çıkana kadar burda elinde telefonla beklemek yerine sevdiklerinle orda bekleyecektin, iki kelam edip birbirinize moral olacaktınız"
"Doktora merak ettiğin her şeyi sorabilecektin"
"Kadının iki çocuğu var ve sadece biri yanında, sen uzaktan bakıyorsun"
"Aile dediğin bu tip durumlarda bir arada olmak için, senin burda ne işin var"
"Bu gece annene hastanede sen refakat edecektin"
"Eve döndüğünde yemek yapacaktın, geçmiş olsuna gelenleri ağırlayacaktın"
"Çocuklarımın geleceği için göçtüm diyorsun, çocuklar böyle durumlarda anneanne/dedelerinin yanında olamıyor, değer mi?"
Konuştu da konuştu...Bu sorulara ne kadar akıllı, mantıklı cevaplar vermeye çalıştıysam da aklım değil duygularım galip geldi.
Sonunda annem ameliyattan çıktı, kendine geldi, doktor herşeyin normal olduğunu söyledi de rahat bir nefes aldık.
Göçmeye karar verdiğinizde bu tip durumların yaşanabileceğinin farkında olsanız bile başınıza gelince çok da soğukkanlı kalamayabiliyorsunuz.
İşte bu tip durumlar için hepinize sizden gerçekleri saklamayan bir kuzen, ameliyatta annenizin yanında olacak, sonrasında refakat edecek bir abi/abla (şu an benim için abimin eşi) ve size sakin kalmanız icin bol sabır dilerim.
Vicdan azabıyla baş etme yolu mu? Ben bulamadım, siz bulursanız bana da söyleyin..
