Anne..

Merhaba Sevgili Okuyucu,

Seni uzun suredir ihmal ettim, ozur dilerim ama bir sor niye ettim!

Eylul'den beri bir turlu duz basamadigim icin  yazamadim. Olanlari ayri ayri anlatacagim ama her biri uzun konular oldugu icin simdi en onemlisiyle basliyorum.

Anne.. (Burda bahsedilen anne kelimesi hem anne hem de kayinvalideyi kapsamaktadir )

Daha onceki yazilarimda da Turkiye'deyken maksimum anne destegiyle super konforlu yasadigimdan bahsetmistim.

Gocerken anne konforunu yanimda getiremeyecegimi biliyordum daha dogrusu oyle saniyordum. Kendi istegimle goc ettim, bir sikinti yasasam da anneleri haberdar edip huzursuz etmemeye kararliydim. 

Kasim'in ortasinda hafif bir gribal enfeksiyon gecirince ciddiye almadim. Ne bogaz agrisi ne ates, sadece devamli bir usume ve yorgunluk hali. Bir haftanin sonunda gecer diye dusunurken bir gun aniden tum eklemlerim sisiverdi. Diz, dirsek, bilekler, parmaklar.. Bir gunde basamaz, yuruyemez, oturup kalkamaz, birsey tutamaz oldum. Gittigim doktor, bunun bagisiklik sistemimin viral enfeksiyona tepkisi oldugunu ve birkac hafta beklemem gerektigini soyledi. Bizim ev karisti tabi, kucuk oglumu okula kim getirip goturecek, yemegi kim yapacak, evi kim cekip cevirecek.. Annemin vizesi bitmis, yeni vize basvurusu yapilmis, beklemede, kayinvalidemi arayip huzursuz etmeye gerek yok diye birkac gun surundukten sonra bir aksam kayinvalidemler goruntulu arayip beni yatakta ve hasta gorunce artik saklayamaz hale geldik. Ertesi gun biletini alip 3 gun sonra Hizir gibi yetisti, iki hafta boyunca hepimize bakti, herseyi yapti. Bu arada annemin vizesi cikti ve biz bir anneyi havaalanina birakip diger anneyi aldik. Bir ay da annem kalip tam destekle hem evi hem beni toparladi. Sisler hala tamamen inmedigi icin giderken de dolabi ve buzlugu doldurup gitti.

Benim iki annem de cok yardimci ve destek oldugu icin o jenerasyonun tum annelerini oyle saniyordum. Ne zaman ki burdaki bazi tanidiklarimin annelerinin davranislarini gordum, asiri sansli oldugumu fark ettim. Mesela gelini hasta diye apar topar gelen bir anne (ve gelmesi icin tum organizasyonu yapan bir baba) duymadim ben. Sirf cocuklarina cig borek acmak icin oklava getiren  ya da haftasonu kahvaltida cocuklarina pisi yapmak icin saat kurup kalkan, hamuru ev halkinin uyanma saatine gore mayalayan anne de duymadim. "Hazir ben burdayim, siz gezin ben cocuklara bakayim" diyen anneler de bizde. En zahmetli yemekleri yapip buzluga dolduran sonra da buzlugun kucuk oldugundan sikayet eden, daha da cok yapmak isteyen anne de bizde. Kendimi azicik iyi hissedip birseyler yapmaya calistigimda kavga dovus beni oturtan, "ben gidince yapacaksin zaten" diyen anneler de bizim. Moralimiz bozuksa, keyfimiz yoksa enerjimizi yukselten, bazen bize bizden cok guvenen, dusunce "hop kendine gel, sen herseyin altindan kalkacak kadar guclusun" diyen, varligiyla nefes aldiran, hicbir tesekkurun yetmeyecegi, emeklerinin karsiligini vermenin mumkun olmadigi anneler bizde. "Seni havaalanina birakip eve geldikten sonra ici bos terliklerini gormek cok koyuyor" dedigimden beri valizini kapiya cikarmadan once terlikleri dolaba kaldiracak kadar ince dusunen anne de bizim..

Gittiklerinde bogazimiza oturan yumruk, gozdeki yaslar, cocuklarin "hadi goruntulu arayalim, simdiden cok ozledim zaten neden gitti ki, hep bizimle kalsaydi" isyanlari, eve coken keyifsizlik,  "goctuk ama degiyor mu ailelerimizden uzak olmaya" dusuncesinin yine su yuzune cikmasi hep bundan cancagizim. Kac yasina gelirsek gelelim ana kuzusu olmaya devam edecegiz. Yegane dilegim  benim annelerimin bana hissettirdiklerini kocaman adamlar olduklarinda da cocuklarima  hissettirebilmek.