Turkiye'ye kisa sureli geldigimde sayili olan gunlerimi en verimli sekilde planlayip sevdiklerimi gorup yapmak istedigim seyleri yapabilmek icin gunlerin 24 degil 72 saat olmasi gerek.
Gelmeden once gunleri saat saat planlayip insanlarla bulusmalari oyle bir ayarliyorum ki goren atom cekirdegini parcalama deneyi yapiyorum zanneder.
Ilk birkac geliste herkesi goreyim heyecani ve sanki bu sartmis gibi bir his vardi icimde. O kadar stres yaratti ki bu bende, gelecegimi kimseye haber vermesem mi diye bile dusundum. "Ali'yi gormesem ayip olur simdi, Veli'ye de haber vermek lazim, e onlardan duyan Niyazi de bekler..."
O bekler, buna ayip olur diye diye gercekten gormek istedigim insanlarla daha az zaman gecirdigimi fark edince hemen bu gidise dur dedim. Gercekten Ali, Veli ve Niyazi'nin benim hayatimda yeri ne? Onlari gormektense Ayse ve Fatma'yi gormek bana daha mi iyi gelecek. Ben zor bir yola cikmisim, iki cocukla bilinmeze gitmisim, Ali,Veli, Niyazi birak aramayi whatsapp dan bir mesaj atip "iyi misin" demis mi yoksa sen onlarin hayatinda hic olmamiscasina arkasini donup gitmis mi. E o zaman ben simdi niye onlara ayip olmasin diye dusuneyim ki..Zaten bu surecte insanlari hayatimda yeniden konumlamisken ayip olur mu diye dusunmek o kadar anlamsizmis ki..
Isin ozu su, zaten beni ozleyen, gormek isteyen bir sekilde isini, planini, programini ayarliyor ve mutlaka bir ortak yol bulunuyor. Evet herkesin bir hayati ve gunluk duzeni var, Istanbul'da yasamak ve trafikle ugrasmak zaten zor, arkadaslarimin cogunun cocugu var dolayisiyla hic kimse ozgurce plan yapamiyor ama yine de gorusmek isteyen gorusuyor kardesim. Ayrica gercek dostlar "sizi cok ozledim ama vakit yok, bir dahaki sefere dedigimde" hem gorusemedigimiz icin uzuldugumu biliyorlar hem de gonul koymuyorlar. Aile desen (ailenin en buyugu dede bile) "ben mi onlarin ayagina gidecegim bana ne" demeyip bizi gormek icin kalkip uzaktan geliyor.
Birkac hafta once Istanbuldaydim, ameliyattan sonra annemi gormek icin. Dostlarim tek amacimin annemi gormek oldugunu bildikleri icin ne bozuldular ne gonul koydular. Ucaktan inip annemin evine girdim ve sanirim uzun zaman sonra en pijamali gunlerimi yasadim. Insan anasinin dizinin dibini bu kadar mi ozlermis, ana babasiyla simit peynir yemekten bu kadar mi keyif alirmis :)
Ve anlayisli bir aile ve dostlara sahip oldugu icin bu kadar mi sukredermis..
Ben kendim yasamadan anlayamamisim, bundan sonra uzakta olanlarla daha iyi empati kuracakmisim :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder